Sieradzki Park Etnograficzny

   Sieradzki Park Etnograficzny, położony we wschodniej części Sieradza przy ul. Grodzkiej, u podnóża Wzgórza Zamkowego, jest skansenem poświęconym kulturze wiejskiej regionu sieradzkiego. Stanowi oddział Muzeum Okręgowego w Sieradzu.

   Pomysł stworzenia skansenu zrodził się w latach 60. XX wieku dzięki inicjatywie Zofii Neymanowej, ówczesnej dyrektor Muzeum Regionalnego w Sieradzu. W 1972 roku Neymanowa, współpracując z Anną Korytowską, opracowała pierwszą koncepcję skansenu. Oficjalne powołanie parku miało miejsce decyzją Powiatowej Rady Narodowej w Sieradzu nr 91/516/73 z 26 stycznia 1973 roku, wskazując łęgi nadwarciańskie jako jego lokalizację. Prace budowlane rozpoczęto w 1975 roku.

   Pierwszym obiektem, który został zrekonstruowany, był dom tkacza z ul. Długiej w Zgierzu, początkowo wykorzystywany jako zaplecze dla robotników budowlanych. Kolejnym ważnym elementem była zagroda Szczepana Muchy, ludowego rzeźbiarza z wsi Szale, która zawierała również jego prace z lat 1972-1983. Kryzys gospodarczy wstrzymał na jakiś czas budowę skansenu, lecz do idei wrócono w 1986 roku. 17 stycznia 1987 roku wojewoda sieradzki wydał decyzję o kontynuacji budowy parku.

   Obecnie park realizuje program „Krzesiwo”, który obejmuje warsztaty i spotkania z twórcami ludowymi, promując w ten sposób kulturę ludową regionu sieradzkiego.